Hagsmunir allra ...

... eða bara sumra. Við stöndum frammi fyrir verkefni sem þarf að vinna. Við virðumst hins vegar vera ósammála um það hvernig á að vinna það verk. Sumir vilja bara sparsla í glufurnar og halda áfram með núverandi kerfi. Sumir vilja bæta um betur og binda okkur þrælsböndum til framtíðar. Aðrir sjá lausnina ekki fólgna í því að fljóta áfram eins og áður, heldur líta til kerfisins sem orsaka alls þess sem háir okkur í dag og vilja breyta algerlega um kerfi.

Svo eru náttúrulega þeir sem telja vinnuna fólgna í því að afsala sér sjálfstæði og bíða eftir lausninni. Vandinn er bara sá að það kemur engin lausn. Við verðum að vinna að henni sjálf. Það sem er að gerast í Litháen er að gerast á Spáni, Portugal, Grikklandi og ekki síst á Írlandi. Euro og ESB aðild er engin galdralausn og rökin fyrir okkar aðild, að þannig losnum við undan rugluðum stjórnmálamönnum, sýnir sig vera rökleysu. Við hefðum lent í þessum vandræðum hvort sem er, því við erum ekki höfundar þessara vandræða, heldur er þetta hluti af stærra kerfi sem er að riða til falls. Auðvitað er þessi fullyrðing andstæð því sem mest hefur verið haft uppi hér á landi, þar sem öllum hefur verið haldið til þess að leita að sökudólgum í stað þess að vinna verkið til lausnar. Við erum að horfa á móður allra smjörklípna þegar við horfum til þessa ástands sem hér er.

Þetta ástand er mannanna verk og þess vegna eru einhverjir "menn" ábyrgir fyrir þessu. En að benda á einn til fimm og segja þið eruð ábyrgir, er of mikil einföldun. Orsökin liggur í kerfinu og það voru bara sumir einstaklingar sem riðu þetta kerfi lengur og stífar en aðrir. Á meðan við leitum sökudólga og lausnar að handan í formi IMF/AGS og ESB, þá munum við sökkva sífellt dýpra í fenið. Nú er mál að linni.

Lettland er dæmi um það hvað ESB er tilbúið að fórna til að viðhalda hugmyndafræðinni og leiðinni að algerum yfirráðum. Við höfum ekkert þangað að gera því þar liggur ekki lausnin. Lausnin liggur hjá okkur og okkur einum.

Við getum ímyndað okkur að samfélagið sé rúta með sprungið dekk. Rútan er stopp og við stöndum öll og horfum á dekkið. Við vitum að við þurfum að halda áfram, en í stað þess að drífa sig í að sækja varadekkið og skella því undir, þá erum við að hnakkrífast um það hverjum það sé að kenna að dekkið hafi sprungið. Það erum margir þættir sem gætu komið þar að. Vegurinn gæti hafa verið slæmur og skorið dekkið. Nagli legið í veginu, eða bara glæfralegur akstur. Líklegast er þetta blanda af öllu. Það sem við verðum að gera núna er að fara og sækja dekkið og skella því undir. Svo þegar rútan er komin af stað aftur, þá getum við haldið áfram að rífast um það hverjum akkúrat það sé að kenna að rútan hafi stoppað.

Við stöndum frammi fyrir því að núverandi fjármálakerfi er hrunið, aftur og ekki í síðasta skiptið. Við stöndum frammi fyrir því hvort við viljum halda þessari rússibanareið áfram, eða skipta um kerfi. Taka upp kerfi sem leiðir til miklu mun meiri jöfnuðar í samfélagslegu tilliti og ekki síst efnahagslegu. Við verðum að rífa okkur upp úr vonleysinu og halda áfram því verki sem við þurfum að vinna og hætta að láta smjörklípurnar villa okkur sýn.

Við þurfum að sækja okkur hugrekki, dug og þor í stað þess að halda fast í öfund, hatur og dugleysi. Ég hef ítrekað bent á verkefnið sem er framundan og það er ekki flókið, það þarf bara að vinna það. Þetta verk verður að vinnast af okkur öllum og ég mun halda áfram að hamra á því þangað til við almenningur hefur vaknað. Verði ekki vakning, munum við deyja í svefni.

Varar við hugsanlegu hruni í Lettlandi