Rauði Moskvichinn hans Jóa.

Pólitík er undarleg tík, var einu sagt og stendur það enn. Nú hefur VG verið að taka mikið stökk og er það í beinu framhaldi af grænu umræðunni sem verið hefur undanfarið. Þarna er litið til þeirra út frá þessari stefnu, enda þeir sem lengst og fastast hafa staðið á henni. Allt gott um það, en samt hef ég á tilfinningunni að fólk sé ekki alveg að sjá vöruna sem er í boði.

Jói er maður sem var frægur fyrir að keyra um á rauðum Moskvich. Bíllinn þótti flottur í sína tíð og margir sögðu þetta besta og flottasta bíl ever. Svo gerðist það um 1990 að í ljós kom að Moskvichinn var ekki svo góður sem um var getið. Var hann farinn að ganga illa og bara var ekki að ganga upp. Þeir sem fylgt höfðu rauða Moskvichinum fóru nú að leita annað, áttu reyndar í smá vandræðum með að velja nýjan bíl þar sem áhugi þeirra á gamla Moskvichinum hafði meira byggst á blindri hugsjón frekar en heilbrigðri skynsemi.

Þar sem Jói sá að þetta var farið að fara illa með hann og bílinn, þá áttaði hann sig á því að hann yrði að breyta til. Jói var ekki vitlaus. Hann tók gamla rauða Moskvichinn og sjænaði hann til. Hann sparslaði í dældir og glufur, sprautaði hann grænan og kallaði hann Mossa. Og allir urðu yfir sig hrifnir. Nú þurftu þeir ekki lengur að leita að nýjum bíl, bíllinn var fundin í græna Mossanum. Græna byltingin var fædd.

Það eina sem menn ekki áttuðu sig á, var að þrátt fyrir sparsl í dældir og glufur, græna málningu og nýtt nafn, þá var þetta sami gamli rauði Moskvichinn. Ekkert hafði breyst, fólk bara hélt það.