Stígum varlega til jarðar.

Þegar fjallað er um almennings eign auðlinda, þá er vert að stoppa og hugsa sinn gang. Ákvæði vegna nýtingar auðlinda á landi eða til sjávar, sem ekki er skilgreind eign ákveðinna lögaðila, er að sjálfsögðu nokkuð sem þarf að hugsa um. En hversu langt á skilgreining almenningseignar auðlinda að ná.

Ég hef heyrt því kastað fram að allar auðlindir væru eign þjóðarinnar, sama hvar þær væru staðsettar. Þannig myndi til að mynda háhitasvæði undir jörð í einkaeigu vera eign ´"þjóðarinnar". Eigandi jarðarinnar hefði því ekkert með það að segja hvernig þessi auðlind yrði nýtt, eða nyti nokkurs af henni. Bóndi gæti þá átt það á hættu að jörð hans yrði tekin af honum og nýtt undir iðnað á þann hátt að hann þyrfti að breyta sínum búskaparháttum þannig að hann hugsanlega yrði að hætta búskap. Það er því umhugsunarvert að Framskókn skuli kasta slíkri sprengju út í þjóðfélagið.

Auðvitað gerir maður þær kröfur til ráðamanna að þeir hafi þá skynsemi til þess að bera að halda sig við auðlindir utan einkaeigu, en nú á tímum lýðskrums og atkvæðaveiða er aldrei að vita hvað mönnum dettur í hug. Það að vilji sé til að "keyra" auðlindarákvæði í gegn fyrir kosningar er bara út í hött og engöngu hugsað til þess að höfða til grunnhygginna kjósenda sem láta gyllitilboð draga sig á asnaeyrunum.

Ákvarðanir teknar á hlaupu hafa tilhneigingu til þess að koma aftan að mönnum. Setjumst niður, ræðum málið af skynsemi og tökum ákvörðun þegar ásættanleg niðurstaða er fundin. Ekki taka ákvörðun bara til að taka ákvörðun.

Stjórnarandstaðan býðst til að styðja stjórnarskrárbreytingu

Athugasemdir

[Fannar frá Rifi, 5.3.2007 kl. 23:32]

Heyr heyr.