Og hið óvænta liggur hvar ...

Ég verð nú bara að segja að þetta kemur mér ekki á óvart, enda haldið þessu fram undanfarna mánuði. Það er nú bara einu sinni þannig að þegar maður skuldsetur sig í botn, svo ekki sé minnst á þegar maður skuldsetur sig slíkt að ekki verði séð fram á greiðslur, þá eru ekki miklar líkur á því að maður fái meira lán, eða eigi yfir höfuð möguleika á því að koma sér úr vandræðum. Þetta á sérstaklega við um það þegar vandræðin eru upphaflega tilkomin vegna of mikillar skuldsetningar.

Hættum að láta ljúga að okkur og horfum á hlutina eins og þeir eru. Það er eina leiðin til framtíðar sem vert er að lifa. Mæli eindregið með því að fólk skoði www.umbot.org .

Skuldsetning ríkisins kemur í veg fyrir hækkun lánshæfiseinkunnar

Hvenær er skattlagning sanngjörn?

Það er kannski skiljanlegt þegar fólk lítur til skattlagningar sem einhverja lausn, en þá aðeins vegna þess að það veit ekki betur. Skattlagning er ekki lausn á einu né neinu og getur heldur aldrei talist sanngjörn.

Vandamálið sem við stöndum frammi fyrir, er að fólkið sem á að sjá um þetta fyrir okkur, hefur bara ekki hugmynd um það hvernig á að gæta hagsmuna almennings og hvernig hægt er að stuðla að réttlátu samfélagi.

Það er ekkert mál að fjármagna ríkiskassann, það þarf bara viljan til verksins og ekki síst viljan til að sjá lausnirnar. Til handa þeim sem vilja sjá lausnirnar, þá bendi ég á www.umbot.org .

Stóriðjuskattur óhjákvæmilegur

Ætlar IMF/AGS að gefa okkur helling af pening eða ...

Ég veit ekki hvað menn eru að hugsa, sérstaklega þegar svona frétt er lesin. Talað er um erlenda stöðu bankans og vísað til eignar uppá 489 milljarða. Þetta er bara ágætt, en svo kemur þetta

Ísland hefur nú komist í gegnum aðra endurskoðun Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og því má vænta ríflegrar breytingar á erlendri stöðu bankans

Hvað er eiginlega átt við með þessu? Er átt við að nú muni erlendar stöður bankans batna í kjölfar endurskoðunarinnar eða versna? Það er ekki mikill vandi að sjá hvernig þetta getur versnað þar sem við komum til með að skuldsetja okkur enn frekar. Hins vegar ef verið er að tala um að staðan muni batna, þá get ég ekki skilið þetta öðru vísi en að við komum til með að fá eitthvað gefins frá IMF/AGS, en hverjar eru svo sem líkurnar á því.

Ef verið er að vísa til þess að með endurskoðun IMF/AGS þá munum við fá helling af erlendum gjaldeyri, sem bætist þá við þennan 489 milljarð sem fyrir er, þá er það tálsýn. Ef við fáum gjaldeyri uppá einhverja milljarða, þá er það ekki eign og getur ekki bæst við þessa 489 án þess að taka tillit til skuldanna sem koma á móti. Það er nefnilega þannig að staðan mun ekkert batna við að fá þetta lán frá IMF/AGS, hún mun bara versna.

Hættum að láta ljúga að okkur og horfum á hlutina eins og þeir eru. Ef við gerum það ekki, þá getum við ekki horft til betri framtíðar. Höfnum öllum "lausnum" sem að okkur er hent og leitum framtíðar á okkar eigin forsendum. Framtíðin er okkar að móta og við eigum hiklaust að gera það á okkar forsendum okkur til hagsbóta.

Ég hvet alla til að skoða www.umbot.org og kynna sér þá framtíð sem þar er sett fram.

 

Erlend staða birt í dag

En hvert fór kanínan?

Jæja, þá er búið að mælisetja afskriftirnar að einhverju leiti og gaman verður að sjá hvað mikið af þessu fer í afskriftir almennings.

Það er svo annað í þessu öllu saman. Hvert fara peningarnir sem eru afskrifaðir? Þetta er nefnilega svolítið eins og þegar Tóti töfrakall kippir kanínunni upp úr hattinum hjá sér og svo hverfur hún undir slæðu. Hvar er kanínan, hvaðan kom hún og hvert fór hún?

Þeir sem eru búnir að fá nóg af ruglinu og ekki tilbúnir fyrir framtíð þar sem lausnirnar eru gamla ruglið endurunnið, ættu að skoða www.umbot.org

4-5 landsframleiðslur af töpuðum lánum

Hvað er rétt gengi?

Það er gaman að heyra þessar "analísur" um gengið og áhrif þess á hitt og þetta. Forvitnilegt væri að taka saman allt sem hefur verið sagt um þetta síðastliðin þrjú ár eða svo.

Þetta fær mann samt til að hugsa um það, hvað sé rétt gengi. Er rétt þegar gjaldmiðill er svo hátt skrifaður að einstaklingar séu alltaf að "gera rosa díla" þegar þeir fara erlendis, en innlend framleiðsla ekki. Eða á gengið að vera svo lágt skrifað að innlend framleiðsla er alltaf að "gera rosa díla", en almenningur ekki. Er ekki réttara að gengisskráningin sé þannig að það sé sambærilegt verð á milli gjaldmiðlasvæða, þannig að þar fáist sambærilegar vörur á sambærilegu verði.

Svo veltir maður fyrir sér þessari kröfu um að flota krónunni. Afhverju þarf að flota krónunni? Venjulega svarið er að þannig myndist rétt verð þar sem markaðurinn ákvarði verðið. En hvernig getur hópur braskara ákvarðað rétt verð, þegar hans eina markmið er að hafa hagnað af einhverjum vaxtamun?

Ég tel okkur horfa á þessi mál út frá kolröngum forsendum, þó þær séu kannski réttar út frá hagsmunagæslu IMF/AGS. Þær eru allavega rangar út frá hagsmunum einstaklinga.

Fyrir þá einstaklinga sem eru búnir að fá nóg af ruglinu, þá mæli ég með því að þeir skoði www.umbot.org .

Gengi krónunnar enn of lágt

Tækifærin út um allt

Það er ánægjulegt til þess að vita að erlendir fagfjárfestar eru ánægðir með aðstæðurnar á Íslandi. Það er ekki furða að menn séu ánægðir, enda er IMF/AGS að ná sýnu fram í björgunaraðgerðum erlendra áhættufjárfesta. Svo á að gefa vogunarsjóðum bankakerfið svo þeir geti hirt eignir bankanna. En við komum til með að sitja uppi með milljarða skuldir, engar eignir og blússandi vaxtagreiðslur. Þetta er náttúrulega ekki í lagi.

Það verður aldrei nein lausn fólgin í því að endurbyggja núverandi kerfi. Við verðum að taka upp nýtt fjármagnskerfi til þess að eiga von til þess að ná okkur út úr þessum vítahring fjármagnsbóla og samdrátta. Það er til val sem leiðir okkur til eignar en ekki skuldar eins og núverandi kerfi. Ég mæli með því að fólk skoði hugmyndirnar sem koma fram hjá www.umbot.org en þær eru valkostur við það kerfi sem við búum við í dag.

Ef þú ert búinn að fá nóg, þá skaltu skoða www.umbot.org .

SEB spáir styrkingu krónunnar

Dæmisaga, dæmi hver fyrir sig

Eftir áramótaskaupið árið 2009, héldu um 50.000 Íslendingar austur fyrir fjall og upp í uppsveitir Árnessýslu. Þessi Íslendingar höfðu fengið nóg af vitleysunni og dauðyflishættinum sem tröllreið öllu samfélaginu á Íslandi. Hópurinn lýsti sig úr lögum við það sem þau kölluðu hið gamla Ísland og stofnuðu samfélag sem þeir nefndu Nýja Ísland.

Nýja Ísland var ekki búið að vera starfandi mjög lengi, þegar íbúarnir tóku eftir því að það vantaði peninga til að auðvelda þeim að skiptast á þeim verðmætum sem þau voru að skapa sem samfélag. Þó hugmyndin um enga peninga og hrein vöruskipti hefði verið góð, þá var þetta bara erfiðara eftir því sem sérhæfingin var meiri og íbúarnir bara allt of margir til að þetta gengi upp. Það varð því að redda pening svo hægt væri að auðvelda íbúunum að skiptast á verðmætunum.

Sett var saman nefnd sem fór yfir öll verðmætin í samfélaginu og þau skilgreind. Íbúarnir vissu nefnilega að það þurfti að vera samræmi á milli verðmætanna í samfélaginu og þess fjármagns sem var í umferð. Þegar verðmtin höfðu verið skilgreind, þá vantaðið bara peninginn. En hvar átti hann að fást. Elli efasemdarmaður fór strax að tala um það að þau hefðu ekki átt að slíta sig í sundur frá gamla Íslandi, en fyrst svo hefði verið, þá væri réttast að við hefðum samband við alþjóðabankann og fengjum í gegnum hann og IMF/AGS lán sem samsvaraði þeim verðmætum sem þau höfðu skapað. Hann taldi meira að segja að við gætum fengið þetta með brilljant góðum vöxtum uppá 6%. Menn voru svo sem ekki mikið hrifnir af þessu, en höfðu samband við IMF/AGS og fengu svar mjög fljótlega. Þar sagði að það væri ekki neitt mál að fá lán. Þeir yrðu bara fyrst að stofna banka, seðlabanka, sem myndi fara fram á lánið. Til tryggingar væri sett skuldabréf útgefið á ríkissjóð uppá 100.000.000.000 dollara. Þetta yrði svo borgað til baka á næstu 150 árum. Þessum pening yrði svo dreift á þrjá stóra og sterka banka sem stofnaðir yrðu, með skuldabréfi frá ríkissjóðnum þeirra, en bankarnir myndu svo framlána íbúunum þennan pening svo þeir gætu byrjað að skiptast á þeim vörum sem þau framleiddu. Brilliant sagði Elli.

Gulli götusópari var hins vegar ekki eins hrifinn af þessari hugmynd og náði að fresta ákvörðuninni um nokkra daga. Þegar svo kom að ákvörðunardeginum, þá tók Gulli til máls.

"Við fórum hingað því við vorum búin að fá nóg af þessu bulli öllu saman. Við vildum ekki háa skatta og vitlausa stjórn, enda hafa ekki verið lagðir á neinir skattar og stjórnunin verið í lágmarki, aðeins til að höndla það allra nauðsynlegasta og sjá til þess að samfélagið gangi sem snuðrulausast fyrir sig". Gulli benti á að til þess að geta borgað þetta lán frá sjóðnum, þá þyrfti samfélagið að leggja á gífurlega skatta, bara til að standa undir endurgreiðslunni og vöxtunum. Þetta væri svo sem skárra heldur en að borga bara í sjóð sem svo var tæmdur af útlendingum sem voru að redda fjárfestingunum sínum, eins og gerðist á gamla Íslandi. Allir voru honum sammála. Þessi lántaka er náttúrulega bara bull, en þau væru þvinguð til hennar. Gætu ekki annað.

Gulli brosti og benti þeim á tuttugu og fjóra kassa sem hann hafði drösslað inn á fundinn. "Sjáiði til" sagði Gulli og benti Palla prentara að koma með kassana, "Palli prentaði hérna fyrir mig 100.000.000.000 skildinga í 1, 2, 5, 10, 50, 100 og 1000 skildinga seðlum". Allir horfðu á Gulla og Palla þar sem þeir opnuðu kassana. Enginn skildi nokkuð í þessu og enn síður hvernig Gulli hefði haft efni á öllum þessum skildingum. Gulli skírði það einfaldlega svona. "Peningar eru verðlaus pappír, þangað til að búið er að skilgreina verðmætin sem þeir eiga að auðvelda skiptin á, þ.e. hin undirliggjandi verðmæti skilgreina verðmæti peninganna. Þannig að það var ekkert mál, ég bara sópaði prentsmiðjuna hans Palla og fékk þessa peninga í staðinn". Fólkið var ekki alveg að fatta, en sá samt að þarna voru komnir peningar sem nægðu til að skiptast á þeim verðmætum sem til voru. Halli hagfræðingur rétti nú upp höndina og spurði skeptískur, "ég get séð að hérna eru peningar, verðlausir peningar reyndar, en samt. Við verðum að koma þeim fyrir í banka svo hægt sé að byrja að lána þá út í samfélagið, svo við getum byrjað að nota þá. Hver á stjórna bönkunum. Það verður að vera hagfræðingur geri ég ráð fyrir". Enn brosti Gulli og sagði svo ekki vera.

"Þú sérð til Halli, við þurfum ekki að lána peninginn. Þessi peningur er eign samfélagsins og við erum samfélagið". En það sem Gulli gerði næst vakti enn meiri undrun en það að hann skildi hafa komið með allan þennan pening. Hann einfaldlega tók helminginn og sagði það vera eign samfélagsins, ríkissjóð þeirra. Hinum helmingnum skipti hann svo jafnt á milli allra. "Þetta", sagði Gulli "er fjármagnið okkar. Við notum hvert okkar 1.000.000 skildinga á þann hátt sem okkur hugnast best, en 50.000.000.000 skilingarnir sem eftir eru, fara í samneysluna".

Íbúarnir voru svolítið undrandi á þessu. Þarna var allt í einu verið að gefa þeim pening og þau voru komin með ríkissjóð, án þess að leggja á svo mikið sem prómill í skatt. Hvernig gat þetta gengið. Halli var að fara yfirum. "Þetta getur ekki verið, það er ekki hægt að gefa pening bara sí sona og við sköpum hann bara ekki úr engu". Gulli klappaði Halla á öxlina og sagði einfaldlega "Við erum ekki að gera neitt annað en það sem bankakerfið gerir hvort eð er. Bankarnir búa til pening úr engu og láta okkur fá. Munurinn er bara sá að núna erum við að láta okkur fá þennan pening sjálf og við rukkum okkur ekki um vexti, né krefjum við okkur um endurgreiðslu".

Ágæti lesandi, það er nefnilega þannig að peningar eru ekki eitthvað sem bara bankar geta búið til og einir skaffað okkur. Við getum auðveldlega búið þá til sjálf og komið þeim til okkar án þeirra tilstilli. Við stöndum frammi fyrir lausnum, sem ekki þarfnast þess að við ábyrgjumst áhættufjárfestingar útlendinga. Það er til lausn og hún er einföld og kemur til með að hjálpa almenningi, þvert á það sem ríkisstjórnin heldur fram. Við stöndum ekki frammi fyrir erfiðum valkostum sem er hver öðrum erfiðari. Við stöndum frammi fyrir einföldu vali. Ætlum við að vera þrælar núverandi kerfis, eða ætlum við að nýta okkur tækifærið með falli hins gamla og byggja upp nýtt kerfi sem er almenningi til hagsbóta á kostnað sérhagsmunaaðilanna.

„Þetta mjakast áfram“

Skútan sekkur, hver er sjálfum sér næstur

Í neyð hefur alltaf verið litið til þeirra gjöfugu sem fórna sér fyrir hópinn. Við Íslendingar stöndum núna frammi fyrir því að verið er að keyra þetta þjóðfélag niður í algera eymd og volæði, lufsuhátt og þrælslund. En samt gerist ekkert, ekki neitt. Maður getur ekki annað en velt því fyrir sér hver sé ástæða þessarar sjálfhverfu hugsunar sem virðist loða við samfélagið, þar sem hin gjöfuga hugsun hefur horfið fyrir frasann " skipið sekkur, hver er sjálfum sér næstur".

Það er að vissu leiti skiljanlegt, hvernig fólk hefur bara dregið sig í skel og virðist ekki hafa hug á að bjarga öðru en eigin skinni. Því hefur einfaldlega verið gert ljóst að það sé það eina sem því standi til boða.

Síðasliðnn vetur stóð þjóðin í stórræðum. Fólkið gerði byltingu, eða það hélt það að minnsta kosti. Því miður var þessi "bylting" ekkert annað en valdarán núverandi stjórnarflokka, þar sem almenningur var misnotaður í pólitísku valdaspili. Ekkert breyttist nema nafnið á skrifstofuhurðinni í forsætisráðuneytinu. Ný svín voru kominn í eplakörfuna. Almenningur stendur hins vegar eftir og veltir fyrir sér hvers vegna allt þetta vesen. Það sem við því blasir, er að ríkisstjórnin er ekki að vinna fyrir það, heldur þvert á móti er að koma því í enn meiri skít en fyrir var. Almenningur sér ekkert val og því enga ástæðu til að rísa upp. Það er því ósköp eðlilegt að það hugsi bara um sig og sína.

Það er hins vegar farið að hitna undir þeim sem völdin tóku, og þó ekki hafi þótt ástæða til að fordæma árásir á fjölskyldur blórabögglanna, þá þykir nú komið nóg. Jóhanna og Steingrímur Joð, verða að átta sig á því að kornin sem sáð voru síðastliðinn vetur, eru farin að spíra og ekki endilega að upp komi eintómar róðar rósir. Hatrið og illúðin sem sáð var er farin að snúast gegn þeim sjálfum. Sú óöld sem mun rísa næst verður hins vegar ekki stjórnað af neinum flokkum, hún verður stjórnlaus og það er það hættulega. Hún mun óhjákvæmilega beinast gegn saklausum einstaklingum, en það er svo ástæðan fyrir því að fólk hugsar bara um sig sjálft, tryggja sína tilvist. Ekki er hægt að stóla á ríkisstjórnina.

Það kaldhæðnislega er þó að þær lausnir sem hlustað er á í dag, eru ekki lausnir, heldur bara hluti af darraðadans þess kerfis sem við búum við og er orsökin fyrir öllu þessu bulli. Raddirnar sem hafa lausnina ná ekki eyrum þeirra sem geta miðlað þeim og því mun ekkert gerast. Við munum halda ótrauð áfram til örbyrðgarinnar og eymdarinnar. Ef þeir sem með völdin fara, halda að það sé til láns að sækja til þeirra sem berja okkur sem harðast, þá eru þeir virkilega keyrðir áfram af fáfræði og heimsku, eða eins og segir í myndinni "stupid is what stupid does". Við getum gleymt því að hér muni nokkuð samfélag blómstra næstu áratugina, jafnvel árhundruðin.

En ef fólki finnst þetta vera tóm neikvæðni og að ég ætti að lesa smá Pollýönnu, þá vil ég benda á að ég er í eðli mínu mjög jákvæður persónuleiki. Það sem ég bendi á, mun að mínu viti gerast, höldum við áfram á þessari braut. Hins vegar er ég ekki þeirrar skoðunar að þetta sé óumflýjanlegt og óbreytanlegt. Málið er að framtíðin getur mjög auðveldlega orðið allt önnur og mun betri. Kerfið er hrunið og því tilvalið að breyta til núna. Núna er rétti tíminn til að breyta kerfinu.

Hins vegar virðist mér sem ég hafi ekki tekið hlutna í réttri röð. Við þurfum tvennskonar breytingar. Við þurfum breytt kerfi, þar sem við lítum til eignar og samfélagsauðsins, en ekki til skuldar og sjálfhverfrar hugsunar. Hin breytingin er svo það sem tengist hinni sjálfhverfu hugsun, það er nefnilega hugarfarsbreytingin sem þarf til svo við getum haldið áfram. Ég hafði gert mér vonir um að við gætum nýtt okkur tækifærið með kollvarpi kerfisins og þannig risið upp og í kjölfarið kæmi ný hugsun sem hæfði nýju kerfi. Það er hins vegar rangt hjá mér að halda það, hugarfarsbreytingin verður að koma fyrst.

Ég hef bent á þá breytingu sem þarf til vegna kerfisins og mun áfram benda á hana, en ég mun hins vegar leggja aftur meiri áherslu á að breyta hugarfari þeirra sem ég umgengst, bæði oft sem sjaldan. Dropinn holar steininn og þó ég komi ekki til með að ná þessari breytingu í eigin líf, þá vona ég að hún komi til með að verða í líf barna minna. Ég vil bara vísa á síðuna mína www.rikidaemi.is, en þar hef ég verið að miðla þessum hugmyndum. Ég mun leggja meiri áherslu á að uppfæra hana núna næstu daga og viðhalda henni ferskri í þeirri hugsun sem þar ríkir, en ég trúi því að hún muni leiða okkur rétta leið.

Ég trúi því staðfastlega að við stjórnum okkar tilveru sjálf. Við getum, og eigum í raun að miðla frá okkur í aukningu til handa öllum og með því munum við auðgast sjálf. Það ríkidæmi sem því fylgir er hins vegar ríkidæmi sem byggir sig upp sjálft, en er ekki sjálfeyðandi eins og sú veruleikafirring sem við höfum tileinkað okkur. Ríkidæmið liggur ekki í krónum og aurum, euroum eða dollurum, það liggur í okkur sjálfur

Hlutfall skulda af þjóðarframleiðslu ofmetið

Vangaveltur um rétt og rangt. Hvað við höfum og hvað við viljum

Steingrímur J. Sigfússon, fjármálaráðherra, segir í fréttatilkynningu: „Það er fagnaðarefni að Glitnir, í samráði við kröfuhafa, taki nú ákvörðun að eignast íslenskan banka. Þessi ákvörðun er skýrt merki um að erlendir fjárfestar sjá nú fyrir endann á þeirri alþjóðlegu fjármálakreppu sem við höfum glímt við undanfarið ár. Nú er verið að leggja lokahönd á endurreisn íslenska bankakerfins sem er að verða fullbúið til að þjónusta heimilin og styðja við uppbyggingu atvinnulífsins.

Þetta er um margt áhugaverð yfirlýsing hjá honum Steingrími Joð. Kemur tvennt fram sem vakti áhuga minn, í fyrstalagi sú fullyrðing að "erlendir fjárfestar sjá nú fyrir endann á þeirri alþjóðlegu fjármálakreppu ..." og svo í öðru lagi "... endurreisn íslenska bankakerfins sem er að verða fullbúið til að þjónusta heimilin og styðja við uppbyggingu atvinnulífsins".

Varðandi fyrra atriðið, þá kveður hér við annan tón. Hvar er ásökuninn á hendur hinum og þessum, nornaveiðarnar sem byggðust á því að þetta ástand væri allt verk einhverra skilgreindra Íslendinga. Raunveruleikinn er nefnilega sá að það sem við glímum við er afleiðing ástands í útlöndum, ástands sem allur heimurinn er að glíma við. Ég segi það ekki, ef sumir hefðu farið varlegar hér á Íslandi, þá hefði skellurinn ekki orðið eins stór og hann varð, en þetta segir mér að þessar nornaveiðar hafa leitt athygli okkar frá því sem við ættum að vera að gera. Ekki misskilja mig þannig að ég vilji þessum mönnum allt gott, ég tel að menn eigi að taka út sína refsingu hafi þeir brotið af sér. Hins vegar erum við með kerfi sem á að vinna að slíku, en almenningur og ekki síst ríkisstjórn á að vinna að því að byggja upp landið aftur. Það verður aldrei gert ef við erum of upptekinn af því að eltast við eitthvað sem við í raun vitum ekki alveg hvað er. Ríkisstjórnin hefur veifað ásökunarplagginu í gríð og erg til að kenna öðrum um, það sem í dag er að birtast sem getuleysi hennar sjálfrar.

Seinna atriðið er svo það sem toppar þetta allt saman og í raun skýrir vitleysuna sem er í gangi. Hvernig eiga bankarnir að þjónusta styðja við nokkurn skapaðn hlut. Þetta kerfi er jú orsökin fyrir öllu mabóinu og eina leiðin sem þetta fyrirbæri getur "unnið með" almenningi, er með því að auka á vandann. Bankarnir koma ekki til með að láta neinn fá fjármagn án þess að krefjast vaxta og þar með aukinnar greiðslubyrði. Þeir koma ekki heldur til með að "létta undir" með neinum án þess að lengja í hengingarólinni. Að láta bankana um aðkomuna að þessu, er bara til þess fallið að hirða af fólki eigur þeirra. Enn og aftur sannast það að ríkisstjórnin er ekki að vinna fyrir fólkið, heldur mun fólkið vinna fyrir kerfið.

Við stöndum á tímamótum og við verðum að fara að horfa til þess sem leiðir okkur út úr þessari vitleysu. Það er kominn tími til að við lítum inná við og ákveðum hvað við viljum okkur til handa, ekki á forsendum annarra, heldur okkar sjálfra.

Mér var bent á texta í bókinni Fjölmenning á íslandi sem gefin var út af Rannsóknarstofu í fjölmenningarfræðum KHÍ og Háskólaútgáfunnar árið 2007, þegar allt var í gúddí. Ég vil leyfa mér að vitna í innlegg Gérard Lemarquis á blaðsíðu 15, en letur breytingin er mín.

Upplifun Útlendings - Rótgróinn Nýbúi segir frá

Það sem ég dáðist að þegar ég kom: grænmáluð húsþök, malarvegir, sjónvarpslaus júlímánuður, fimm dagblöð fyrir svo örfáa lesendur.

Börn og unglingar sem unnu launavinnu sem augsjáanlega gaf þeim sjálfstæði og frelsistilfinningu.

Ótakmörkuð eyðslusemi í fátæku samfélagi sem upplifði sig ekki sem slíkt.

Allt þetta er horfið - nema eyðslusemin.

Ísland hefur breyst hraðar en ég - það nálgast Evrópu og þ.a.l. mig og mínar lífsvenjur.

Ég ætti að gleðjast en ég er oft pirraður: Allt þetta púl til þess að aðlagast nýrri menningu var tilgangslaus fjárfesting, þar sem íbúar landsins höfnuðu henni sjálfir.

Það sem var erfitt: Of hógvær tilfinningaskali, hvort sem var um að ræða gleði eða reiði. tilfinningin, sem ég fékk alltaf þegar ég var spurður um álit, var að Íslendingar hefðu meiri áhuga á sér en mér. Lágmarkskurteisi í umgengni, lútersk móralísering og sterk dýrkun vinnusemi, sem ég gat ekki skilið, en kannski mest félagsleg gætni (sem reyndar fyrirfinnst alls staðar í evrópskum sveitum) sem gerir það að verkum að maður forðast að tala hreinskilningslega um hina.

Að vera Útlendingur fyrir 30 árum var bæði auðveldara og líka erfiðara. Að læra íslensku var á þeim tíma talið nánast óeðlilegt og allavega ómögulegt. Útlendingar voru flokkaðir eftir fjarlægð heimalandsins frá Íslandi og sem Frakki hafði ég á tilfinningunni að tilheyra ystu mörkum menningarheimsins.

En á þeim tíma vorum við svo fá, að fæð okkar jók ekki bara á gildi okkar á Íslandi heldur líka í upprunalöndum okkar.

                                                                                            Gérard Lemarquis

Það er stundum sagt að glöggt sé gestsaugað og set ég þetta fram fyrir okkur að hugsa aðeins út í það hvernig við viljum sjá okkur í framtíðinni. Viljum við líta til baka og taka upp gömul gildi, eða ætlum við að kasta þeim á haug sögunnar og halda til nýrra gilda, sem kannski eru betri, en þau eru alla vega ekki okkar. Annars vonast ég til þess að þessi texti verði til þess að við lítum okkur nær og setjum fyrir okkur hvað við viljum og á hvaða forsendum.

Segir yfirtökuna betri kost

Af læmingjum og rollum

Verði Íslandsbanki og Kaupþing að stærstum hluta í eigu kröfuhafa, í gegnum skilanefndir gömlu bankanna, verður endurreisnin í takt við björtustu vonir að mati Gylfa Magnússonar efnahags- og viðskiptaráðherra

Ég er glaður fyrir hönd Gylfa og annarra Kamakasi stjórnenda íslenska ríkisins. Í kjölfar EES samningsins var mikið talað um hvað nú yrði allt miklu betra á Íslandi þar sem hingað myndu sækja erlendar bankastofnanir og þar með betri þjónusta til almennings. En öll þessi ár sem liðin eru frá innleiðingu EES, þá hefur bara enginn banki haft áhuga á því að koma hingað. Jafnvel þegar ríkisbankarnir voru seldir, sýndi enginn banki áhuga, nema einn sem var í raun bara frontur fyrir S-hópinn og Kaupþing. En nú vilja þessi bankar koma til landsins, taka yfir Íslensku fallít bankana. Þeir vilja núna koma, þegar Íslendingar eru komnir með upp í kok á skuldsetningu og bankaviðskiptum, reyndar ofurskuldsettir og því ólíklegir til frekari stórvirkja. Samt vilja þessir bankar taka við gömlu og nýju bönkunum.

Eins og segir í Hamlet, þá er eitthvað rotið í ríki Íslendinga, það er eitthvað sem almenningi er ekki kunnugt um. Hvað gæti það verið? Hvers vegna þessi áhugi núna?

Lánadrottnarnir, sem í þessu tilfelli eru ekki fátækar breskar húsmæður með Icesave heldur áhættufjárfestar og erlendar bankastofnanir, eru að sækja í verðmæti. Þeir eru ekki að sækja í fjármagn, það er alveg á hreinu. Í fyrsta lagi er það heimska að halda það að þeir muni taka yfir bankana á matsverði. Það verða afföll á verðmætinu, nokkuð klárlega. Þeir munu því fá bankana á einhverju mati sem gæti verið í besta falli um 50%. En eftir hverju er verið að slægjast. Það eru ekki feitir sjóðir í kjöllurunu, heldur er verið að sækja í veðin. Kaupþing sérstaklega, ásamt Glitni, eiga gífulegar eignir og veð erlendis. Þetta eru verðmæti sem hinir erlendu kröfuhafar munu sækja í og leysa til sín strax og þeim verða afhentir lyklarnir. Síðan munu þeir setja bankana á sölu til almennings (allt í nafni góðvildar og sameignar), en það sem verður boðið til sölu verða beinin ber. Þannig gerist það að öll verðmæti sem við eigum í gegnum þessa banka, sem í dag eru ríkiseign, munu hverfa úr okkar höndum, en okkur verður svo selt líkið. Það að halda því fram að þessi gjöf á bönkunum muni færa okkur erlendar fjármálastofnanir til viðskipta og aukinna farsældar fyrir almenning er bara bull sem byggir á rökhyggju heimskunnar. Þessar fjármálastofnanir eru ekkert áhugasamari um að koma hingað til viðskipta nú, frekar en áður. Það sem áhuginn liggur til, er að hirða verðmætin, ekkert annað. Fyrir þá sem ætla svo að koma með siðferðislegar varnir fyrir þessar erlendu fjármálastofnanir og benda á það að þetta séu ekki íslenskir útrásarbankar, þá langar mig að kasta til þeirra spurningunni, hvar haldiði að íslensku guttarnir hafi lært bisnessinn.

Þessi ríkistjórn er einhver sú brjálaðasta sem ég get hugsað til. Hún er alveg hreint ótrúleg. Við eigum í efnahagsstríði við Breta og Hollendinga (Bretar eru í yfirlýstu stríði við hryðjuverkamenn og þeir hafa skilgreint okkur sem hryðjuverkamenn með lögum, ekki flókinn rökfræði þar á ferðinni) og þeir beita fyrir sig ESB og IMF/AGS. Ríkisstjórnin gerir svo allt sem árásaraðilarnir krefjast, án þess að svara nokkuð fyrir sig. Þetta er svona eins og ef Quisling hefði verið varnarmálaráðherra Noregs 1940.

Ég hef bent á það hvað þarf að gera og ítreka enn fyrir lesendum að lesa bloggið mitt, en þar eru svörin sem allir eru að leita að. Auðvitað hljómar þetta svolítið eins og maður sé einhver besservisser, en þetta er bara svona. Í upphafi alls þessa rugls fór ég að leita lausna, ég nefnilega vinn þannig, í stað þess að falla í sjálfsásökun og hefndarleit. Eftir að vera búinn að líta til ýmissa hluta síðastliðið ár, þá hef ég lært ýmislegt sem hefur styrkt mig í þeirri trú að það sem ég legg fram sé í raun það sem við leitum eftir sem lausn á okkar málum.

Vandinn sem við horfum til í dag, liggur ekki í þeim afleiðingum sem við horfum á alla daga og ríkisstjórnin er allt of upptekin af. Orsökin sem við eigum að horfa til liggur í kerfinu sjálfu. Kerfið er þannig uppbyggt að við getum aldrei unnið og það mun alltaf með reglulegu millibili setja okkur á hausinn. Það er hins vegar með þetta eins og svo margt annað að lausnin liggur ekki í flóknum hlutum, heldur er einfaldleikinn það sem mun leysa okkur úr þessari ánauð.

Þetta er einfalt verk, en það krefst hugrekkis að framkvæma það. Þetta hugrekki er ekki til hjá núverandi stjórnmálamönnum og treysti ég ekki nokkrum flokki á Alþingi til þessa verks. Það þarf að koma til alveg nýtt framkvæmdavald sem ekki er bundið hagsmunafjötrum og því með getu til að takast á við verkefnið. Hins vegar þá verður þetta ekki gert nema almenningur rísi upp og standi saman í því að leiða þessa þjóð áfram til farsældar.

Ég skil vel að fólk skuli vera dofið fyrir öllum aðgerðum, en manni finnst stundum eins og maður sé staddur í rútu þar sem rútubílstjórinn er á fljúgandiferð fram af bjargbrún eins og læmingjaforingi og við hin fylgjum eftir eins og rollur á leið til slátrunar. Ég, eins og margir höfum verið að hrópa yfir hópinn í formi bloggskrifa, en það virðist sem farþegarnir séu ekkert að hlusta. Þeir eru bara í óða önn að stramma sig í sætin og velta fyrir sér hvernig þeir komi til með að geta lifað af fallið sem virðist óumflýjanlegt með þessa bílstjóra í framsætinu. Þessi sjálfhverfa hugsun er skiljanleg, fólkið er ekki að sjá lausnina og þegar svo allir bloggararnir eru hrópandi hver ofan í annan, þá hverfa allar góðar hugmyndir í hítina. Það þarf að stoppa rútuna, en það þarf að fá farþegana til þess. Aðgerðirnar verða að vera markvissari en hróp og köll og aðrar aðferðir þarf til. Hver stund sem ekkert er gert er glötuð stund til framkvæmda. Spurningin er bara hvernig á að fá almenning til að átta sig á því að það eru til lausnir, það þarf ekki að falla fram af hamrinum.

Íslendingar verða að taka upp nýja hugsun til framtíðar, hugsun sem byggir á jákvæðni og réttlæti til allra. Við verðum að sameinast í því sem þarf að gera og líta framhjá þeim sundrungum sem ýtt er að okkur, til þess eins að gæta hagsmuna fárra.

Íslendingar verða að rísa upp í verki, ekki bara orði.

Ríkið leggi til mun minna fé

Okkar lán liggur ekki hjá IMF/AGS

Kalt hagsmunamat segir mér að við eigum ekki annarra kosta völ en að gera upp Icesave reikningana 

Ég verð að segja að ég er ekki sammála Jóhönnu varðandi þá þætti sem hún nefnir. Lausn Icesave er að hennar mati grundvöllurinn fyrir lánveitingum IMF/AGS og annarra þjóða. Þetta er nauðsynlegt til þess að byggja upp gjaldeyrisforðann, en ég hef nefnt það áður að gjaldeyrisforðinn verður ekki byggður upp með lántökum, milljarður í lán til að kaupa gjaldeyrir, þýðir ekki styrkingu upp á milljarð. Með neikvæðri ávöxtun eins og þessi lán eru, þá þýðir þetta veikari eignarstöðu og þar af leiðandi veikari gjaldmiðil.

Gjaldeyrishöftin munu ekki heldur vera háð því að taka lán. Auðvitað getum við betur borgað út gjaldeyri ef við ætlum að nota lánin til að senda pening úr landi. Við það mun hins vegar eignarstaða ríkisins versna enn frekar þar sem við munu ekki einu sinni eiga gjaldeyri upp í skuldirnar sem við tókum. Slík staða gerir ekkert annað en að veikja gengið enn frekar, ekki styrkja.

Svo er það vaxtalækkunarmöugleikinn. Jóhanna þarf að átta sig á því að það tekur ekki nema fimm mínútur að lækka vextina, þ.e. þann tíma sem tekur að hringja í Seðlabankann og fá samband við seðlabankastjórann. Það þarf ekki lán til að lækka vexti, það þarf bara hugrekki.

Hvernig dettur henni í hug að lánshæfismat landsins muni batna við það að hella landinu í gífurlegar skuldir, sem ekki eru nýttar í arðbærar framkvæmdir, heldur bara eyðslu. Hvernig myndi maður verða meðhöndlaður ef maður færi í bankann og segði, "jæja nú vil ég fá lán á bestu kjörum. Ég hef hins vegar skuldsett mig alveg upp í rót, svo að ég líklegast næ ekki að borga þær skuldir til baka". Að sjálfsögðu mun bankinn lána mér allan þann pening sem ég þarf, á bestu mögulegu kjörum. Er ekki í lagi með þetta fólk sem vill auka lánshæfið með auknum skuldum.

Ég verð að segja, að ég er ekki svo viss um að við munum einangrast á alþjóðavísu ef við lúffum ekki fyrir Bretum og Hollendingum. Auðvitað eigum við að borga það sem okkur ber að borga, en við eigum að fara yfir Icesave málið í því samhengi sem það á heima, með vísan til hryðjuverkalagana bresku. Við eigum að skoða nákvæmlega hvað okkur ber að borga af Icesave, draga frá kostnaðinn sem við höfum orðið fyrir vegna aðgerða breskra stjórnvalda og þá sjáum við hvað verður gert við muninn. Auðvitað má búast við að Bretar og Hollendingar verði okkur fúlir, meira að segja ESB gæti orðið erfitt, jafnvel ásamt BNA. En við verðum að átta okkur á því að þetta er ekki öll heimsbyggðin. Þetta er reyndar bara lítill hluti hennar og við eigum að horfa á það frá þeim sjónarhóli.

Ég er sammála að við eigum mest sameiginlegt með Evrópu, út frá menningarlegu sjónarmiði. En ég er ekki tilbúinn að hanga þar undir hótunum og ofbeldi, bara til að hanga þar.

Nú er tími til að rísa upp úr aumingjaskapnum og fara að vinna þá vinnu sem þarf að vinna. Við þurfum að vinna að því að byggja hér upp samfélag sem byggir á okkar forsendum og til hagsbóta fyrir okkur sjálf. Við eigum að byggja upp kerfi þar sem einstaklingurinn í samfélaginu hagnast með aukinni hagsæld, þar sem hann getur horft til framtíðar með von í brjósti. Nú er tækifærið, það væri óafsakanlegt að nýta það ekki.

Ísland á framtíð fyrir sér, en sú framtíð á að byggja á okkar eigin forsendum, okkur til hagsbóta.

Vill óráðsíu og græðgi burt

Hagsmunir allra ...

... eða bara sumra. Við stöndum frammi fyrir verkefni sem þarf að vinna. Við virðumst hins vegar vera ósammála um það hvernig á að vinna það verk. Sumir vilja bara sparsla í glufurnar og halda áfram með núverandi kerfi. Sumir vilja bæta um betur og binda okkur þrælsböndum til framtíðar. Aðrir sjá lausnina ekki fólgna í því að fljóta áfram eins og áður, heldur líta til kerfisins sem orsaka alls þess sem háir okkur í dag og vilja breyta algerlega um kerfi.

Svo eru náttúrulega þeir sem telja vinnuna fólgna í því að afsala sér sjálfstæði og bíða eftir lausninni. Vandinn er bara sá að það kemur engin lausn. Við verðum að vinna að henni sjálf. Það sem er að gerast í Litháen er að gerast á Spáni, Portugal, Grikklandi og ekki síst á Írlandi. Euro og ESB aðild er engin galdralausn og rökin fyrir okkar aðild, að þannig losnum við undan rugluðum stjórnmálamönnum, sýnir sig vera rökleysu. Við hefðum lent í þessum vandræðum hvort sem er, því við erum ekki höfundar þessara vandræða, heldur er þetta hluti af stærra kerfi sem er að riða til falls. Auðvitað er þessi fullyrðing andstæð því sem mest hefur verið haft uppi hér á landi, þar sem öllum hefur verið haldið til þess að leita að sökudólgum í stað þess að vinna verkið til lausnar. Við erum að horfa á móður allra smjörklípna þegar við horfum til þessa ástands sem hér er.

Þetta ástand er mannanna verk og þess vegna eru einhverjir "menn" ábyrgir fyrir þessu. En að benda á einn til fimm og segja þið eruð ábyrgir, er of mikil einföldun. Orsökin liggur í kerfinu og það voru bara sumir einstaklingar sem riðu þetta kerfi lengur og stífar en aðrir. Á meðan við leitum sökudólga og lausnar að handan í formi IMF/AGS og ESB, þá munum við sökkva sífellt dýpra í fenið. Nú er mál að linni.

Lettland er dæmi um það hvað ESB er tilbúið að fórna til að viðhalda hugmyndafræðinni og leiðinni að algerum yfirráðum. Við höfum ekkert þangað að gera því þar liggur ekki lausnin. Lausnin liggur hjá okkur og okkur einum.

Við getum ímyndað okkur að samfélagið sé rúta með sprungið dekk. Rútan er stopp og við stöndum öll og horfum á dekkið. Við vitum að við þurfum að halda áfram, en í stað þess að drífa sig í að sækja varadekkið og skella því undir, þá erum við að hnakkrífast um það hverjum það sé að kenna að dekkið hafi sprungið. Það erum margir þættir sem gætu komið þar að. Vegurinn gæti hafa verið slæmur og skorið dekkið. Nagli legið í veginu, eða bara glæfralegur akstur. Líklegast er þetta blanda af öllu. Það sem við verðum að gera núna er að fara og sækja dekkið og skella því undir. Svo þegar rútan er komin af stað aftur, þá getum við haldið áfram að rífast um það hverjum akkúrat það sé að kenna að rútan hafi stoppað.

Við stöndum frammi fyrir því að núverandi fjármálakerfi er hrunið, aftur og ekki í síðasta skiptið. Við stöndum frammi fyrir því hvort við viljum halda þessari rússibanareið áfram, eða skipta um kerfi. Taka upp kerfi sem leiðir til miklu mun meiri jöfnuðar í samfélagslegu tilliti og ekki síst efnahagslegu. Við verðum að rífa okkur upp úr vonleysinu og halda áfram því verki sem við þurfum að vinna og hætta að láta smjörklípurnar villa okkur sýn.

Við þurfum að sækja okkur hugrekki, dug og þor í stað þess að halda fast í öfund, hatur og dugleysi. Ég hef ítrekað bent á verkefnið sem er framundan og það er ekki flókið, það þarf bara að vinna það. Þetta verk verður að vinnast af okkur öllum og ég mun halda áfram að hamra á því þangað til við almenningur hefur vaknað. Verði ekki vakning, munum við deyja í svefni.

Varar við hugsanlegu hruni í Lettlandi

Horfum til þess sem skiptir máli

Ég hef verið þeirra skoðunar að við eigum ekki að borga, alla vega ekki fyrr en það er komið á hreint hvað við yfir höfuð eigum að borga. Eitt af því sem hefur talið mér trú um að við ættum ekki að borga, var krafa Breta og Hollendinga um að við færum ekki með málið fyrir dómstóla. Þegar þeir svo höfnuðu fyrirvörum sem gáfu okkur möguleika á að fara með málið fyrir dóm, þá fullvissaðist ég um að okkur bæri ekki að borga þetta eins og Bretar og Hollendingar gera kröfu til. Svo getum við heldur ekki litið framhjá bresku neyðarlögunum, en með því að við höfnum öllum skaðabótum vegna þeirra, þá erum við að skjóta okkur algerlega í fótinn. Bretar beittu þessum lögum á okkur og ollu þjóðfélaginu slíku tjóni að allt tjón þeirra vegna Icesave er smámál. Að við getum ekki sótt rétt okkar vegna þess er náttúrulega slíkt sjálfsákvörðunarafsal að slíkt á aldrei að verða til umræðu. Svo veltir maður fyrir sér, þegar menn vilja meina okkur um dómsleiðina, er þá ekki líklegra að þeir séu að fela eitthvað, heldur en við.

Feluleikurinn er svo líka eitt í þessari ríkisstjórn, en ekkert má vera uppi á borðinu. Það er alveg sama hvað það er, allt þarfnast slíkrar leyndar að landráð virðast liggja við. Hvar er gegnsæið sem alltaf var talað um. Steingrímur Joð getur ekki hætt að tönglast á hinum og þessum ógnum sem okkur bíða, en ekkert má segja. Þetta vekur ekki traust, heldur vantraust.

Þá er komið að fjárlagafrumvarpinu. Þar eru gert ráð fyrir miklum tekjum af aukinni skattheimtu, en þegar spurt er um skattaprósentur og hvað þetta þýði fyrir hinn almenna borgara, þá er einfaldlega svarað þannig að þetta komi fram í nánari útfærslu skattanna í lok október, það er svo mikið að gera hjá okkur!!! Fjárlagafrumvarpið er afleiðing, það er afleiðing þess að menn hafa sest niður og skoðað fjárþörf og ekki síst tekjuliði. Það eru fengnar tölur sem settar eru í fjárlagafrumvarpið og það á að samþykkja. Tölurnar í fjárlagafrumvarpinu eru fengnar af gefnum forsendum, en þessar forsendur verða að vera gefnar ÁÐUR en niðurstöðurnar birtast. Ef Steingrímur Joð segir að það sé ekki búið að ganga frá undirliggjandi forsendum, þá er hann annað hvort að ljúga að fólki, eða þá að fjárlagafrumvarpið byggir á getgátum sem eiga í raun engar forsendur fyrir sér. Ég vona að hann sé að ljúga, annars erum við í virkilega vondum málum.

Svo er náttúrulega spurningin hvort ekki sé verið að halda þessu leyndu vegna þess að keyra á þetta í gegn án þess að þingheimur geti gert sér grein fyrir því hvað er verið að samþykkja, svona eins og með Icesave og ESB aðildarumsóknina. Svo þegar smáatriðin koma til umræðu í lok október, þá verður bara hent í þingheim pakka og sagt að það verði að samþykkja þetta, því annars muni fjárlögin ekki standa og þar sem það séu lög, þá er allt annað lögbrot. Lengi lifi sýnileikinn.

Nú held ég að mál sé að linni. Það er ekki þörf á þessum gífurlegu þrælsbindingum, það er einfalt að laga þetta. Til þess þarf hins vegar hugrekki, dug og þor. Hugrekki til þess að viðurkenn ástandið eins og það er og að "vinir" okkar eru það bara ekki, dug til að reka burt landstjórann og hrægammana taka að sér verkið og ekki síst þor til að skipta út hinu gjaldþrota fjármálakerfi, breita kerfinu til hagsbóta fyrir almenning og standa við það sem er samfélaginu fyrir bestu, en hafna um leið öllum sérhagsmunum og hótunum. Það er kominn tími til að horfa til þess sem mestu skiptir, almennings.

Segir Breta og Hollendinga fjárkúga Íslendinga

Er ekki kominn tími til að fara að gera eitthvað af viti?

Það er ótrúlegt að þessi ríkisstjórn skuli ekki átta sig á hlutunum. Hún er svo föst í lygavef IMF/AGS að hún er ekki að sjá vitleysuna í því sem verið er að leggja á borð fyrir fólk.

Jóhanna sagði að Íslendingar gætu kvatt Alþjóðagjaldeyrissjóðinn strax á morgun en vandi ríkissjóðs myndi ekki leysast við það. Til að bæta stöðu efnahagsmála þyrfti að fá lánsfé frá AGS og nágrannaþjóðum til að byggja upp gjaldeyrisforðann. Sú aðgerð stuðlaði að því að hægt væri að afnema gjaldeyrishöft og lækka stýrivexti. 

Í fyrsta lagi myndi vandi ríkissjóðs akkúrat leysast við að segja bless við IMF/AGS, enda þetta batterý ástæðan fyrir því að ekkert hefur verið gert hér af viti.

Í öðru lagi, þá þurfum við ekki þessi lán til að byggja upp gjaldeyrisvaraforðann. Það er aðeins ein leið til að byggja upp þennan forða og það er með því að flytja út meiri verðmæti en flutt eru inn í landið. Þetta verður ekki gert með lánum á korteri. Eign verður ALDREI til við skuldsetningu, ALDREI.

Í þriðjalagi, þá hefur það ekkert með gjaldeyrishöftin að gera hvort við höfum skuldsett okkur upp í rót til þess að geta geymt pening inni á banka í Bandaríkjunum. Þetta er gjaldeyrisvaraforði og á ekki að notast nema í neyð. Ef þetta væri hugsað til almennrar eyðslu, þá værum við í enn verri málum en ef ætlunin er bara að geyma þetta fjármagn ... það er ekki ætlunin að eyða þessu bara í vitleysu, er það?

Í fjórðalagi, þá breytir þetta engu með stýrivexti og í raun líklegra til að hækka þá en hitt. Við erum að eyðileggja lánshæfi okkar með þessum gífurlegu lántökum. Hver vill lána einhverjum ódýran pening ef hann varla höndlar að borga það sem þegar hefur verið "lánað"?

Nei, við eigum að hætta þessu rugli og ríkisstjórnin verður að átta sig á því að við þurfum ekki öll þessi lán. Það er hægt að minnka lántöku ríkissjóðs um 630 milljarða bara með því að taka ekki lán fyrir einhverjum ímynduðum gjaldeyrisvaraforða og með því að vera ekki að púkka uppá gjaldþrota banka. Látum þá fara á hausinn, þeir eru hvort eð er gjaldþrota.

Það er kominn tími til þess að hér komi að stjórn landsins fólk með lausnir og hugrekki til að framkvæma þær.

 

Niðurskurður er óhjákvæmilegur

Hvernig gerast góðir hlutir?

Hvernig gerast góðir hlutir? Gerast þeir með því að stofna nefndir sem ræða um allt og ekki neitt, eða gerast þeir við það að fólk rísi upp og vinnur þau verk sem þarf að vinna.

Ekki misskilja mig. Ég er rosa glaður fyrir hönd Dags að hann skuli vera kominn með vinnu til 2020 og veit að hann verður búinn að redda einhverju öðru þegar sá tími er liðinn. En samt.

Við stöndum frammi fyrir miklu verki. Þetta er ekki óvinnandi verk, en það vinnur sig ekki sjálft, sama hvað ríkisstjórnin reynir að fullvissa sjálfa sig um það. Við verðum aldrei "samkeppnishæf" ef við vinnum ekki í því að byggja hér upp samfélag þar sem einstaklingarnir lifa við hagsæld. Núverandi ríkisstjórn virðist ekki vera að ná þessu. Hvort ástæðan sé sú að hún hafi bara verið plötuð til að trúa þessu, veit ég ekki, en hún er ekki að gera neitt sem vinnur að hag samfélagsins.

Steingrímur Joð hefur sagt að ástandið hér sé líkt og ef um hefði verið að ræða náttúruhamfarir, í líkingu við jarðskjálfta eða eldgos. Svona til að það sé á hreinu, þá er það ekki svo. Í náttúruhamförum verður eigna og verðmætatjóna. Hér hefur ekki orðið neitt slíkt. Öll verðmæti eru óskemmd, þ.e. raunveruleg verðmæti. Við höfum vissulega orðið fyrir fjárhagstjóni, en það er eitthvað sem lítið mál er að laga. Nú kvá líklegast margir við og segja þetta vera helbert bull. Fjárhagslegt "tjón" sé mikið og við lögum það ekki bara sí sona. Ég vil hins vegar halda öðrum fram.

Peningar eru í eðli sínu verðlausir. Ég hef sagt þetta áður og mun halda því áfram. Þeir eru verðlausir. Þeir eru hins vegar ávísun á verðmæti sem samfélagið skapar og hafa í raun aðeins það eina verk að auðvelda skipti á þeim verðmætum. Ef við rífum peningaseðil, hvort sem það væri einnar krónu seðill eða milljónaseðill, þá hefur ekkert tjón orðið. Hin undirliggjandi verðmæti eru enn til staðar. Auðvitað get ég ekki fengið verðmæti í staðinn, en þetta eru samt bara pappírssnepplar. Svo lengi sem við höldum annað, þá mun okkur ekki takast að laga ástandið hér á landi.

Þar sem peningar hafa aðeins það eina hlutverk að auðvelda skipti á verðmætum, þá verða þeir að vera á hreyfingu. Að ríkið skuli dæla þeim í banka, sem svo liggja á þeim er út í hött. Það þarf að koma fjármagninu til fólksins, stoðarinnar í samfélaginu. Fólkið sér nefnilega um að halda peningunum á hreyfingu og þar með virkni hagkerfisins. En hvernig á að koma þessum pening til fólksins?

Vandi okkar í dag liggur í því að við tókum of mikið af erlendum lánum. Því liggur lausnin ekki í að taka meiri erlend lán. Við þurfum að hætta að taka lán. Það er aðeins eitt vandamál við þessa hugsun, þegar við horfum á núverandi kerfi. Núverandi kerfi lifir á lántökum og sparnaður drepur það. Þess vegna þurfum við að breyta um kerfi. Það að núverandi kerfi skuli vera í slíku lamasessi sem það er, einfaldar mjög þessa ákvörðun.

Það eina sem hafa verður í huga þegar litið er til fjármagns, er að jafnvægi sé á milli fjármagns og þeirra verðmæta sem eru í samfélaginu. Of mikið fjármagn leiðir til þennslu og of lítið til samdráttar. Það sem ríkið á að gera er að halda utan um þau verðmæti sem eru í samfélaginu og það fjármagn sem er til staðar og sjá til þess að bæta reglulega við því fjármagni sem upp á vantar. Þetta fjármagn á að fara út í hagkerfið á þann hátt að ríkið tekur helminginn til að fjármagna samneysluna og hinn hlutinn skiptist jafnt á alla þegna samfélagsins. Þeir fá einu sinni á ári, upphæð greidda inn á bankareikning. Þetta gæti verið smávægileg upphæð eða há, allt eftir hversu mikil verðmæta aukning er í samfélaginu. Ég geri mér vonir um að þetta gæti verið milljón á haus, eða fjórar milljónir á fjögurra manna fjölskyldu.

Dreifing sem þessi gerði það að verkum að fólk fengi nýtt fjármagn, fjármagn sem verður að koma út í samfélagið, í formi eignar en ekki skuldar.

Ef við tökum upp þetta nýja fyrirkomulag, þá mun hagsæld aukast og "samkeppnishæfni" landsins batna. Svo er aftur á móti spurning af hverju við eigum að hoppa í einhvern sandkassa og fara í keppni við önnur lönd. Er ekki markmiðið að hafa það gott á okkar eigin forsendum?

Ísland verði eitt af samkeppnishæfustu ríkjum heims