Hægur dauðdagi, eða ekki

Aftökur er hægt að framkvæma á margan hátt, allt frá hnakkaskoti, sem tekur fljótt af og allt til þess að eyða mörgum dögum í verkið með kvalarfullum hætti.

Einhversstaðar þarna á milli erum við stödd með þetta samfélag okkar. Það er ótrúlegt til þess að hugsa að við skulum búa við það í dag að geta ekki sinnt þjónustu við hafið í kringum okkur. Við erum með eitt skip og eina þyrlu. Ekki bara eina þyrlu, heldur virðist vera bara ein áhöfn.

En hvernig stendur á þessu ástandi? Hvernig gátum við áður haldið úti þremur skipum, jafnvel fleiri í þorskatstríðunum? Hvernig gátum við yfir höfuð haft ráð á þeim? Hvert fara peningarnir?

Ein stærsta ástæðan fyrir þessu veseni öllu er það fjármálakerfi sem við búum við. Á meðan nýtt fjármagn kemur til okkar í formi skulda, þá mun vaxtakostnaðurinn ávallt verða til þess að við getum ekki veitt samfélaginu þá þjónustu sem það á skilið.

Aukin hagsæld leiðir til þess að meira fjármagn þarf að fara í umferð. Þegar við svo búum við kerfi þar sem fjármagn verður bara til við skuldsetningu, þá leiðir aukin hagsæld óhjákvæmileg til aukinnar skuldsetningar. Þetta er fáránleg staðreynd, en staðreynd engu að síður. Þessi aukna skuldsetning leiðir svo til aukins vaxtakostnaðar, þannig að samfélagið getur minna og minna gert á meðan fjármálakerfið tútnar út. Fáránleikinn verður svo sífellt meiri þegar lánin eru tekin erlendis og allur vaxtakostnaðurinn fer úr landi með tilheyrandi samdrætti á innflutningi.

Núverandi fjármálastefna MUN leiða til dauða þessa samfélags. Þetta er ekki spurning um hvort heldur hvenær.

Hins vegar er til val og það er skylda okkar að ræða það val, afkomendum okkar til heilla. Hér er fyrirlestur sem ég hélt um fáránleika fjármálakerfisins og mæli ég með því að þeir sem ekki hafi séð hann geri það.

Sóttu tvo menn út á sjó í nótt